Piet Fransen samen met Anna Gielens

Piet Fransen (1869-1950) was van 30 december 1892 t/m 31 december 1925 veldwachter in de gemeente Vlierden en later ook gemeentedeurwaarder. Na de fusie van de gemeente Deurne en Liessel met de gemeente Vlierden per 1 januari 1926 was hij nog tot 1 januari 1929 veldwachter van deze nieuwe gemeente Deurne.

Op 7 december 1892 nam Paulus Fransen op eigen verzoek ontslag en zijn zoon Piet volgde hem op met een salaris van 275 gulden per jaar.

In 1904 verzocht veldwachter Piet Fransen om salarisverhoging. Hij ontving 30 gulden kledinggeld en moest ’s zondags altijd gekleed in uniform en met sabel in het openbaar verschijnen. Door de week hoefde hij alleen maar als veldwachter herkenbaar te zijn aan zijn broek en pet. Bij de behandeling van het verzoek in de raadsvergadering wilde men zich eerst op de hoogte stellen van de salarissen van de veldwachters in de vergelijkbare dorpen Lierop (280 gulden), Stiphout (300 gulden) en Liessel (450 gulden). Een van de raadsleden stelde dat men iemand die een gulden per dag verdiende toch werkelijk geen bedelaar kon noemen. Bovendien wist het raadslid dat de veldwachter vroeger 200 gulden per jaar verdiende. Het voorstel om het salaris met 25 gulden te verhogen werd uiteindelijk verworpen. In de volgende raadsvergadering kwam het voorstel evenwel opnieuw aan de orde waarbij de raadsleden Verstappen en Coolen pleitten vóór verhoging. Toen Verstappen aanvoerde dat Piet Fransen altijd gedienstig was en op zijn gedrag niets viel aan te merken bracht Kemps daar tegenin dat dit niet meer dan zijn plicht was en weer kon de veldwachter geen salarisverhoging.

Het bestaan was zwaar voor veldwachter Fransen. Vroeger kon hij nog wat bijverdienen door het verrichten van ontginningswerkzaamheden op de gemeentegrond of door het rondbrengen van belastingaanslagen. Maar deze extraatjes waren komen te vervallen en sinds hij weduwnaar was geworden moest hij een huishoudster betalen en vier kinderen verzorgen.

Uiteindelijk moest de Noord-Brabantse afdeling van de Nederlandse Politiebond er in 1916 aan te pas komen om de Vlierdense bestuurders zo ver te krijgen het salaris tot een aanvaardbaar peil op te trekken. Zelfs bij zijn 25-jarig ambtsjubileum in 1918 sprak de plaatselijke correspondent van de krant, die uiteraard aandacht besteedde aan deze mijlpaal, de hoop uit dat bij deze gelegenheid zijn salaris door het gemeentebestuur eens flink verhoogd zou worden. Toen Piet Fransen twee jaar later tevens gemeentedeurwaarder werd en de plaatselijke belastingen mocht innen werd zijn financiële positie wat rooskleuriger. Vlak voor de samenvoeging met Deurne werd voor Fransen, als genoegdoening voor het hongerloontje dat hij vele jaren had gehad, zelfs zo’n gunstige pensioenregeling ontworpen dat de provincie er bezwaar tegen maakte. Door de samenvoeging van Vlierden met Deurne kwam ook een einde aan de zelfstandige positie van de Vlierdense veldwachter.